Abstract:
Proces starzenia się organizmu doprowadza do zmian w trzech głównych płaszczyznach: biologicznej, psychologicznej i społecznej. Niezwykle ważne jest zwrócenie uwagi na konieczność i umiejętność motywa-cji tychże osób do podejmowania aktywności. Niezbędne jest także podkreślenie potrzeby współpracy całego zespołu medycznego z członkami rodziny i opiekunami w domach opieki w ramach programu profilaktyki i fizjoterapii osób starszych oraz podjęcie działań mających na celu ponowne włączenie tej grupy do życia społecznego. Bezsprzecznie stwierdza się, iż istnieje ogromna potrzeba fizjoterapii osób starszych, jednak najważniejsze i najtrudniejsze jest uświadomienie i zachęcenie ich do podjęcia działań zmierzających do poprawy sprawności fizycznej, psychologicznej i społecznej. Seniorów, którzy już się poddali i zrezygnowali można na nowo pobudzić do działania. Bodźcem do zmian może być obcowanie z miłym, ciepłym, kojącym, relaksującym dotykiem o uzdrawiającej mocy. Żyjemy w społeczeństwie szybko starzejącym się i powinni-śmy wszelkie działania zawodowe oraz nasz rozwój skierować na tę właśnie grupę. Aktywny tryb życia pozwala utrzymać sprawność fizyczną aaktywność umysłowa sprawność inte-lektualną. Systematyczna aktywność fizyczna przeciwdziała obniżaniu się sprawności psychofizycznej osób starszych, umożliwiając im podejmowanie czynności wcześniej zaniechanych. Każda aktywność wwieku starszym przynosi korzyści, niezależnie od rodzaju iformy. Aktywność dostosowana do potrzeb imożliwości grupy docelowej zawsze ma pozytywny wpływ na pracę układu nerwowego, krwionośnego, mięśniowego ioddechowego. Poprawia ogólną wydolność fizyczną, wydolność oddechową, pracę serca, tolerancję wysiłku, odporność organizmu ijest głównym elementem profilaktyki przeciwurazowej. Poza aspektem fizycznym ifizjologicznym odgrywa ważną rolę psychologiczną, znacznie poprawiając samopo-czucie, samoocenę, komfort, samodzielność aprzez to jakość życia, poczucie własnej wartości, przydat-ności, akceptacji wieku iwyglądu zewnętrznego. Osoby starsze, które przekonały się, że bycie aktywnym ipotrzebnym wich wieku jest możliwe nie potrzebują kolejnych argumentów, żeby trwać wtym przeko-naniu, chętnie biorą udział wzajęciach fizycznych, wykładach, wydarzeniach kulturalnych, warsztatach terapii zajęciowej. Najczęściej są studentami Uniwersytetu Trzeciego Wieku iświetnie sobie radzą, czasa-mi są bardziej ambitni izmotywowani do nauki niż studenci dwie dekady od nich młodsi. Dbają owygląd zewnętrzny, aparycję, atrakcyjność, przeżywają drugą młodość.
